داستان مرد کهن سالی که فرزندان سنگدل داشت

وقت صدای مرا از لابلای كلمات بشنوی، من فردای تو هستم. آیا می‎توانی خود را به جای من قرار دهی تا دركم كنی؟ آیا دلی داری تا بتوانی دیگران را دوست داشته باشی؟ من اكنون در این جا محتاجم! محتاج محبت و مرهم‎های تو. من درد دارم، مرهمی برایم بیاور، می‎خواهم در بین انسان‎های مهربان باشم، انسان‎هایی كه دیگران را دوست داشته باشند و به آن‎ها محبت بدهند و چه زیباست لحظه‎هایی كه انسان‎ها به همدیگر محبت می‎كنند. من محتاج محبتم! مرا در این دنیا با محبت تان بپذیرید. چشم انتظار به دیدار پر مهر تان دارم و بدون هیچ توقعی فقط می‎خواهم فرزندان مهربانم باشید. این حرف و فریاد دردها از مردی هفتاد ساله‎ای است که با چه نامرادی و تنهایی، دنیای بی‎وفا را رها کرده است. من از حاجی عمر می‎نویسم، مردی که چهل سال قبل، درست زمانی که او خیلی شیک‎پوش، اجتماعی و مهربان بود و ما هر دو کسب و کار تجارت را داشتیم، حرف می‎زنم. از اینکه دوست صمیمی من، حاجی عمر، شخص مهربان، خیرخواه، مفشن و بذله‎گویی بود، در میان همۀ دوستان و هم پیشه‎های ما به نام حاجی "چهارده ساله" شهرت داشت. او دو روز یک لباس را بر تن نمی‎کرد، به فقرا غذا و لباس تهیه می‎کرد و در تلاش بود برای فرزندانش که سه پسر و سه دختر بودند، بهترین امکانات زندگی و تحصیلی را مهیا نماید. آری، فرزندان حاجی چهارده ساله در بهترین خانه و در خوب‎ترین مکان شهر کابل زندگی می‎کردند و با بزرگ شدن هر کدام آن‎ها، پدر کوشش می‎کرد زمینه‎‏های بهتر تحصیل، معیشت و آرامش را برای دلبندانش تهیه کند، ولی حیف که این همه مهربانی و فداکاری، اعصای پیری وی نشد و او را در منجلابی از تنهایی و بی‎کسی با چه خواری و ذلت تنها رها کردند. در نخستین روزهایی که حاجی چهارده ساله خانم خود را از دست داد با مشکلاتی مواجه گردید. فرزندانش به خوراک و پوشاک وی کم‎تر توجه می‎کردند و حرف‎های این مرد مهربان برای شان بی‎اهمیت بود. رفته رفته با گذشت دو سال، این مرد مهربان، خوارتر شد. رنگ و رخش زرد و آن همه لباس‎های مفشن و پاکیزه‎اش، جای خود را به پیراهن و تنبان‎های چرکین و کهنه عوض کرد. او روز به روز احساس ضعف و ناتوانی می‎کرد. در حالی که وی توقع داشت تا فرزندانش به او توجه بیشتری نمایند، اما برعکس، آن‎ها خودخواه و مغرور بودند. بالاخره روزی رسید که فرزندانش تمام دارایی و اموال تجارتش را به نام خود ثبت کردند و دختران هم هر کدام با ازدواج نمودن، روانۀ خانه‎های بخت شان شدند و به زودی حاجی چهارده ساله به مرد کهن سال، ضعیف و محتاج مبدل شد. وی با زبان گرفته و جسم ناتوانش می‎گفت: "بچه‎ها زن گرفتند و هر روز شان خارج و داخل است، مگر یک عروس و یک دختر هم در فکر من نیست." او چون مشکل دیداری و شنیداری پیدا کرده بود، همه با فریاد و صدای ناهنجار که خیلی زشت بود، بالای وی جیغ می‎کشیدند، ولی حاجی چهارده ساله باز هم حوصله می‎کرد. وی از آن لحظات تلخ زندگی‎اش، چنین یاد می‎کرد: "من احتیاج داشتم تا مرا از جایم بلند کنند، چون درد مفاصل، سبب می‎شد که از جایم بلند شده نتوانم، مگر گویی فرزندی نداشتم و باید با همۀ مشکلات، در جایم می‎خشکیدم و صبر می‎کردم. این مرد پیر و ناتوان اگر احساس تنهایی می‎کرد، کسی نبود تا وی را دل‎جویی دهد؛ حتی پسران و دختران و عروسان از بوی بدنش گریزان بودند و حاجی چهارده ساله، توانایی حل این همه مشکلات را نداشت. او با زبان گرفته، می‎گفت: "فکر می‎کنم به مرگ نزدیک می‎شوم و دیگرعلتی برای لذت بردن از زندگی برایم وجود ندارد، ولی فرزندان ظالم و بی‎رحم من نمی‎دانند که من به قوت دست‎ها و همت والای آن‎ها محتاجم." روزی پسران بی‎همت حاجی عمر، او را از تعمیر مدرن و عصری به اتاق‎های عقب تعمیر انتقال دادند و در خانه‎ای که حاجی عمر سال‎ها اشیای اضافی و ناکارآمد را با دستان خود جاسازی می‎کرد، دور از انظار عمومی، جاگزین نمودند. او دیگر حاجی چهارده ساله و آن مرد با نیرو و قوت نبود: "من حاجی کهن سال، ناتوان، بدون نظافت، مریض، محتاج و بدون اهل و بیت هستم، چون دلسوزی ندارم، چون فرزند دل‎جویی ندارم تا مرا نزد داکتر ببرد و علاجم را بکند." حقیقت هم این بود که دیگر حاجی عمر کسی را نداشت تا مدوایی برای تنهایی و محتاجی‎اش شود و فرزندی نبود تا همدم روزهای تنهایی‎اش باشد. او درست آن روز دعا کرد که "خدایا! مرا از این دنیای پر غم و بی‎مروت ببر تا در گوشه‎ای آرام در ذکر و ثنای تو باشم و هوای این دنیای بی‎رحم را حس نکنم." حاجی عمر آخرین نفس‎های زندگی‎اش را می‎کشید که من به یاد دوست قدیم و ندیم خود وارد منزلش شدم و با دیدن بی‎مروتی‎های فرزندانش به آن‎ها نفرین فرستادم. حاجی چهارده ساله بعد از لحظاتی، دیگر در این دنیای فانی نبود و جسد بی‎روحش در مکانی که می‎توان به آن انبارخانه نام نهاد، افتاده بود. حیف و صد حیف که فرزندان بی‎همت و بی‎غیرتش بالای بالین خوار و زار وی ایستاده و اشک ریا و فریب می‎ریختند، ولی خداوند بزرگ است که آنچه در حق پدر معصوم و ریش‎‏سفید شان کردند، انشاءالله از اولاد خود ببینند. در دین مقدس اسلام به فرزندان سفارش شده که در برخورد با پدر و مادر، ادب و احترام را رعایت کنند. پدر و مادر در سن کهولت، به تنهایی از ادارۀ زندگی خویش برنمی‎آیند و به حمایت و محبت فرزندان شان نیاز دارند. فرزندان جوان امروز که کودکان دیروز بوده‎اند مسوولیت دارند که به زور بازو و مقام و موقعیت خویش فریفته نشده و والدین شان را نیازارند.

محبوبه "فرید کریمی"

اضرار نگاه کردن به آفتاب گرفتگی

داستان مرد کهن سالی که فرزندان سنگدل داشت

داستان زندگی یک خانم نا امید